U kalua lehtësisht mungesa e një mesazhi a një paragrafi për Kosovën në fjalimin e parë si president. Qe e mirëkuptueshme deri diku se arsyeja mund të kishte të bënte me emocionet e mëdha të një detyre të re, përballjen për herë të parë me publikun apo me momentin kur shkruhej fjalimi; pa hedhur këmbët në godinën ku mendohet se do punojë gjatë.

Megjithëkëtë, sapo presidenti i ri Bajram Begaj hodhi këmbët brenda saj, një president “normal” krahasuar me Metën sipas maxhorancës, gabimet në komunikimin publik nuk ndalën më.

Do të kishte qenë lehtësisht e kaluar sikur gjithë çeshtja të përqëndrohej te zgjidhja e kthimit në detyrë të z.Edvin Zhvarc si drejtor i Marrëdhënieve me Jashtë dhe Mediet, pas shkarkimit nga presidenti Begaj por duket se situata nuk është dhe kaq e thjeshtë.

Ajo që duket se i mungon kreut të shtetit dhe këshilltarëve të tij është ajo që në gjuhën shqipe quhet largpamësi: të kuptuarit se në institucione shtetërore si Presidenca, komunikimi me publikun është një nga punët më të rëndësishme. Në lojë këtu hyn informacioni dhe njohja deri në detaj e ceremonialit.

Të njohësh publikun të cilit i drejtohesh nuk do të thotë të pajtosh vetëm shkrues, por njerëz që mendojnë dhe e njohin kulturalisht Shqipërinë dhe shqiptarët. Komunikimit publik të Presidencës i lipsen profesionistë që nuk dinë vetëm ca taktika e lëvizje të vockla marrëdhëniesh me publikun por nga ata që kanë guximin t’i qëndrojnë përballë së vërtetës: shumë gabime po ndodhin në Presidencë. Pse? Si…